The Death Road, Sucre en extreme koppijn...

hooi allemaal,

We hadden nog één dagje in La Paz om uit te rusten, want toen stond ons volgende activiteit alweer op het programma. The Death Road!! The world´s most dangerous road. Ontzettend veel vrachtwagens en auto´s stortten daar in het Ravijn omdat het zo smal is. Gelukkig is er laatst een nieuwe weg geopend die veiliger is.
Maar in ieder geval gingen wij die weg naar beneden mountainbiken! Dat was echt super, super gaaf. Van te voren was ik echt extreem bang. Nog een heel gesprek met onze gids gehad voordat ik eigenlijk echt besloot om te gaan. Onze gids kwam uit Zweden dus zijn engels was perfect, dat was wel heel erg fijn. Eerst moesten we een uur rijden naar de top. Daar begon onze tocht. Het was daar echt ontzettend koud, we zaten ook op 4.700 m. We kregen speciale kleren, een hippe skibril en een helm op ons hoofd. En natuurlijk de fiets die echt helemaal top was! Ontzettend zenuwachtig begon ik aan het eerste stuk. Gelukkig was dat nog gewoon asfalt en konden we een beetje wennen aan de fietsen. Na een tijdje was ik al wat relaxter en was het natuurlijk heel relaxt om naar beneden te sjeesen. Na ongeveer 2 uur op asfalt begon er een klein stuk uphill. Dat stuk heb ik in de bus gezeten, samen met de helft van de groep omdat het vanwege de hoogte heel vermoeiend fietsen was.
En daarna begon de échte Death Road! Een weg van ongeveer 3 m breed vol losliggende keien en modder en een ravijn van 100m diep nog geen meter naast je!(wij moesten namelijk aan de ravijn kant fietsen). Supereng, maar heel gaaf. Af en toe zag je vanuit je ooghoek die ravijn naast je. Maar eigenlijk vond ik die keien en modder enger en was ik banger om gewoon te vallen. Maar dat is niet gebeurt. De fietsen waren echt super, zo´n goeie vering en banden die overal overheen racete. Dat gaf echt zo´n kick als je een stuk met allemaal grote keien overleefde! En uiteindelijk was ik het snelste meisje!! Dat vond ik helemaal gaaf. Alle andere meisje gingen echt heel langzaam. In het begin zat ik een tijdje achter ze, maar dat vond ik zo ontzettend eng. Dan voelde je de banden gewoon wegslippen. Dus op een gegeven moment ze maar ingehaald en achter de jongens aan geracet. En na ongeveer 3/4 uur meer fietsen kwamen we aan op 1200m. De totale tocht was 64 km.
Beneden was er een heel relaxt hotel waren we een uitgebreide lunch kregen en waar we konden douchen. Het was ook een soort van reservaat waar aapjes en papagaaien los rondliepen/vlogen. Na ongeveer 2 uur daar uitgerust te hebben, gingen we met de bus terug omhoog. Over diezelfde Death Road! Dat was nog enger, maar ook dat hebben we overleefd. Terug in La Paz was ik echt kapot en ben ik als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag nog een relaxt dagje gedaan in La Paz. Nog een Nederlands cafe gevonden met een menu in het Nederlands en typisch Nederlands eten. Dat was geweldig! En s´avonds de bus genomen naar Sucre. Echt de meest luxe bus die ik tot nu toe gehad heb. We hadden er ook wel wat voor betaald (15 Euro :P). De stoelen waarin we zaten waren echt fautuills. S´nachts was nog wel even schrikken voor mij, want mn tas was ineens weg. Ik door het gangpad gekropen op zoek naar mn tas, maar nergens te bekennen. Gelukkig had Onno een zaklamp bij en vond ik mn tas onder de stoel van mn buurman. Misschien had hij hem wel gestolen, maar dan heb ik hem lekker teruggestolen! En s´ochtends kwamen we aan in Sucre. Ook wel Ciudad Blanca genoemd (de witte stad). S´middags gelijk de stad gaan verkennen. En het is hier echt prachtig! Alle huizen, gebouwen en kerkjes zijn inderdaad wit. Veel met mooie gietijzeren balkonnetjes of andere details. Echt ontzettend mooi. Ik kwam nog de twee Nederlandse meisjes tegen die we ontmoet hadden in Rurrenabaque en daarmee nog wat weze drinken in een prachtige tuin boven de stad, dus met een mooi uitzicht.

Jammer genoeg begon de hoofdpijn die ik vrijdagmiddag gekregen had steeds erger te worden. En bij elke beweging die ik maakte had ik het gevoel alsof ik mn hoofd stootte. Vanmorgen toen ik wakker werd had ik echt het idee alsof mn hoofd elk moment uit elkaar zou knappen. Het voelde echt niet goed en besloot ik ons plan even om te gooien en naar de dokter te gaan. Dat was echt een avontuur opzich! Rond een uur of 12 kwamen we in het ziekenhuis aan. Daar moesten we achter in de rij aansluiten. Ik had geen idee waarvoor, maar gewoon braaf gedaan wat ze zeiden. Een uur lang zat er absoluut geen beweging in de rij. Voordringen is absoluut de meest populaire sport hier in Zuid-Amerika, vooral brave, onschuldige oude dametjes zijn er het beste in. En natuurlijk ook hier schoof er af en toe even een oud vrouwtje langs die ergens vooraan wel een plekje wist te vinden. Niemand die er ook wat van zegt!! Nouja opzich heb ik wel heel vaak er wat van gezegd, niet hier maar op andere momenten, en dan hebben ze altijd wel een smoes klaar. Rond een uur of 1 ging het loket, waar we blijkbaar voor aan het wachten waren, open. Daar werd ik doorverwezen naar de huisarts in het ziekenhuis en had een afspraak om 2 uur. Dat was mooi, daar naast de deur zitten wachten. Maar pas om half 3 kwam de dokter rustig aankakken. Dat is toch vreselijk?! Welk ziekenhuis gaat er nou pas rond een uur of 2 soort van open?! Wij waren in ieder geval tegen die tijd al helemaal gek en hadden we spijt dat ik niet helemaal schreeuwend binnen was gekomen, zodat ik gelijk door mocht naar de Eerste hulp. Maar goed...gelukkig was ik toen wel als eerste aan de beurt. De dokter was een beetje vaag, maarja het was ook wel heel erg moeilijk het allemaal in het spaans uit te leggen en te begrijpen. Volgens hem moest ik een röntgenfoto van mn longen laten maken. Maar ik heb last van hoofdpijn?! Gelukkig bedacht Onno zich toen iets van een ziekte dat te maken heeft met de hoogte, wat in de Lonely Planet stond. Dat inderdaad als symptomen hoofdpijn en vocht in je longen had. Lang leve de Lonely Planet!! En Onno natuurlijk! Dus ik een röntgenfoto van mn longen laten maken. En daar kwam inderdaad die ´ziekte´ uit. Ik heb sterke pijnstillers gekregen en hoogteziektepillen. En bovendien moet ik zo snel mogelijk naar een lager gelegen gebied. Dat gaat volledig tegen ons plan in, want eigenlijk zouden we omhoog gaan. Dus superjammer, maar nu splitsen Onno en ik eerder op dan gepland. Ik vertrek morgen naar een lage plaats in Bolivia. Onno gaat verder op onze geplande route. Ontzettend klote! Zeker vamwege mn tijdgebrek kan ik dit er echt niet bij hebben. Maar ik heb weinig keus. Het belangrijkste is dat de hoofdpijn minder wordt.

Liefs Veerle