van Huancayo naar Huancavelica...en terug

hooi allemaal,

Maandagmiddag de bus naar Lima genomen. Van Cruz del Sur inderdaad, die zijn echt de beste. De films waren in het Engels!! En onderweg werden we nog verblijd met een spelletje Bingo!!
In Lima had ik, zoals gehoopt, gelijk de bus door naar Huancayo. Het ingewikkelde hier namelijk is dat alle bussen via Lima gaan. Als je van Lima afgaat is het niet zo´n probleem. Maar een bus naar een plaats richting Lima of voorbij, zitten vaak vol. Maar goed vanaf Lima naar Huancayo was dus geen probleem.
Daar in een prachtig hostel even een kamer voor mij alleen genomen. Lekker even al je spullen uit de tas kunnen halen en rotzooi maken. En omdat het bed zo ontzettend goed was, besloten er nog een nachtje extra te blijven.
In Huancayo was niet zoveel te zien. Toeristisch gezien dan. Maar juist doordat er geen/weinig toeristen zijn, zie je vaak bijzondere dingen. Bijvoorbeeld hoe de mensen leven. In toeristische steden is alles veel te veel gericht op toeristen en zie je dat niet. Zo raakte ik in Huancayo verdwaalt in een wijkje met allemaal marktjes en winkeltjes. Veel fruitkramen, Schoenenpoetsers en schoenenmakers. Winkeltjes met allemaal zooi en veel winkeltjes met wol. Wol om te breien, en niet allerlei suffe kleuren, maar echt hele felle, vrolijke kleuren zoals de lappen die ze hier allemaal gebruiken.
En de mensen zijn hier zo ongelofelijk vriendelijk!! Ik ben al zoveel hulpvaardige Peruanen tegen gekomen. Zo ging ik s´middags naar Parque de la Identidad de Huanca. Huanca is de cultuur die hier in de omgeving is. Ik liep gewoon een beetje door het park te slenteren. Toen kwam er opeens een man en die ging me helemaal rondleiden. Vertelde over alle planten, muziekstijlen en personen die belangrijk zijn voor de Huanca. En wees me op alle mooie dingen in het park. Hij werkte er niet ofzo, hij was ook gewoon een bezoeker. Ik begreep de helft niet, maar zo ontzettend aardig.
Toen donderdag een treintje naar Huancavelica genomen. Ik had daar heel veel zin in...eindelijk een ander vervoersmiddel dan de bus. Maar het was helaas helemaal niks. Het begin was nog leuk. We reden prachtig door het platteland en door kleine dorpjes. Overal akkertjes en kronkelende weggetjes. Daarop waren mensen aan het werk met ossen of gewoon met de hand. Allerlei soorten dieren door elkaar. En overal liepen mensen met grote zakken op hun rug. Dat ziet er dan heel mooi uit. Maar wat een zwaar leven heb je dan!
Maar het treintje ging niet zo hard. Ongeveer 30 km per uur. En we stopten zeker elk half uur. Waar we 5 tot soms wel 30 minuten stil stonden. Na 3 uur begon het schemeren. En toen dacht ik we zullen er nu toch wel bijna zijn. Maar nee hoor...we hebben er in totaal 9 uur over gedaan!!! Met de bus doe je er 3 uur over!! Dus na een tijdje was het echt niet leuk meer!
Uit-ein-de-lijk aangekomen in Huancavelica, maar toen was het al half 12 en ben ik het eerste de beste hotelletje ingedoken en gaan slapen. Maar Huancavelica is wel een heel leuk bergstadje. Daar een beetje rondgelopen tussen de massa´s vrouwen in klederdracht. Ze dragen heel veel vrolijk gekleurde laagjes over elkaar. Het begint met een dikke majo met een gekleurde rok met daarop felgekleurde bloemen geborduurd. Daarover heen nog een, vaak lichtgekleurd, schort. Daar boven een gebreide trui en nog een, soms heel felgekleurd, vest. Twee lange vlechten en een hoedje, en een grote felgekleurde zak op hun rug geknoopt waar hun spulletjes of hun kindje in zit.
En hier ook weer zulke aardige mensen ontmoet! Ik ging in een heel klein restaurantje zitten, met één oud mannetje achter de bar. De man was gelijk heel enthausiast en wilde alles van me weten. Hoe ik heet...nouja dan begint de pret meestal al. Ik heb nog niemand ontmoet die mijn naam uit kan spreken, behalve dan mensen uit Nederland en Belgie...Veerle...Fiorella?..nee Veerle...Fiorella? Ja oke prima Fiorella dat is mijn naam. Hoe oud ik ben...19..ah oke 19, hoeveel kinderen heb je? En waar is je man?...Nee geen kinderen, geen man. Dat vonden ze wel raar..reis je dan alleen?...sí sola. Of ik dan een pistool bij me had. Nee geen kinderen, geen man én geen pistool. Ondertussen kwamen er meer mensen binnen en ik werd aan iedereen voorgesteld. Zo was er een heel groepje om me heen komen zitten. Waar ik vandaan kom?...Holanda...Oja Holanda, er was wel een man die daar meer over wist. Ja in Holanda leeft iedereen van het verkopen van melk en het maken van kaas...veel koeien. Nouja klopt wel ongeveer toch. Toen kwam de serieuze vraag hoeveel koeien ík dan in de achtertuin had...geen kinderen, geen man, geen pistool, geen koeien...Ze vonden me maar een vreemd typ, maar waar ze wel snel achter waren dat ik wél geld moest hebben. En dat heb ik al vaker gehad, dat ze gaan vragen hoeveel je verdient. Beetje pijnlijk altijd! Eerst probeer ik gewoon te doen alsof ik de vraag niet begrijp, maar daar trappen ze niet in. Ook niet als ik doe alsof ik het niet weet. Welk bedrag je ook zegt, in hun ogen is het altijd veel. Maar gelukkig bleven ze aardig. Erg gelachen, dus s´middags terug gekomen om bij hem een broodje te eten.
Verder was het wel heel koud hier en het regende veel.
Vandaag de bus weer terug genomen naar Huancayo. Dat ging toch een stuk sneller. We vertrokken vanaf het busstation, maar later stonden op alle straathoeken mensen te wachten. Er gingen net zoveel mensen in totdat de bus echt propvol zat. En dan moesten er natuurlijk ook wel eens mensen weer uit. Dat ging dan gepaard met een hoop geworstel. Nouja dat ken ik ook wel van de bus naar Zeist. Maar hier ging het wel om een 3-uur-durende-haarspeldbochten-bus. Daarin zou ik niet graag willen staan. Af en toe kwamen er nog wat verkopertjes bij die dan allerlei eten en drinken verkopen. En op een gegeven moment kwam er nog ene kwakzalver in, die de rest van de trip reclame maakte voor z´n zalfjes en pilletjes.
En toen was ik weer terug in Huancayo. Een taxi genomen naar het busstation van Cruz del Sur om een kaartje te kopen. Maar die vent had echt geen idee waar die heen moest. Ik uitleggen dat Cruz del Sur maar 2 blokken van het hoofdplein vandaan was. Maar hij was eigenwijs en wilde het niet van me aannemen, dus bleef als een kip zonder kop de verkeerde kant op rijden. Dus ik zei ´we gaan totaal de verkeerde kant op´. Nee hij wist wel waar hij heen ging. Op een gegeven moment stopt hij de auto en ging de weg vragen. Hij kreeg precies hetzelfde te horen wat ik al eerder tegen hem gezegd had. Uiteindelijk zag ik dat we in de goede straat waren. Dus ik roep ´stop hier, niet verder´. Ik stap uit en wil het laatste stukje gaan lopen, draagt die vent m´n bagage het hotel in waar we toevallig voor stonden. Hij had dus blijkbaar nog geen idee waar ik heen wilde. Apart was dat! Maar goed ik heb Cruz del Sur gevonden. En ga vanavond voor een paar dagen naar Lima. Lekker naar het strand.

Heel veel liefs Veerle

Alle foto´s vanaf Iquique staan er weer op. Alleen de foto´s van San Pedro in de woestijn willen zich er niet op laten zetten. Dus daarvoor moet je even op picasaweb.google.nl/veerle.veraart kijken.